آیا ناحیه‌ای پنهان در مغز راه حل مبارزه با لغزش از اعتیاد است؟
راهکارهای بهتر برای جلوگیری از لغزش
تحریریه اعتیاد
پژوهشگران ارتباطی مستقیم بین ناحیه پنهان مغز و لغزش اعتیاد کشف کردند. در این تحقیقات که در دانشکده پزشکی ایندیانا انجام شد، ناحیه‌ای از مغز را که معمولاً در تحقیقات نادیده گرفته می‌شود شناسایی کردند، که ممکن است نقش بسیار مهمی در پیش‌بینی لغزش به سمت مواد داشته باشد. با اینکه پژوهش‌های پیشین روی قشر پیشانی میانی متمرکز بوده‌اند، این دانشمندان توجه خود را به قشر حرکتی مکمل معطوف کردند.
این گروه از دانشمندان با مطالعه رفتارهای ”کوکائین خواهی“ در مدل‌های حیوانی متوجه شدند این ناحیه بعد از ترک مواد بسیار فعال می‌شود، و آن را به افزایش خطر لغزش مرتبط دانستند. این اکتشاف می‌تواند راه را برای اقدامات درمانی جدید هموار سازد.
نکات کلیدی در تحریک پذیری مغز
۱. قشر حرکتی مکمل که معمولاً با حرکات بدن در ارتباط است، ممکن است نقش مهمی در اعتیاد و لغزش داشته باشد.
۲. بعد از ترک، تحریک پذیری بیش از حد در قشر حرکتی مکمل افزایش پیدا می‌کند، و مداخله برای آرام کردن آن می‌تواند به پیشگیری از لغزش کمک کند.
۳. برای رفع «تحریک پذیری» این بخش از مغز می‌توان از شیوه‌های موجود مثل تحریک مغناطیسی فراجمجمه‌ای به عنوان درمان‌های کمتر تهاجمی استفاده کرد.
پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا ناحیه‌ای را در مغز کشف کردند که می‌تواند نقش مهمی در لغزش افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد، حتی بعد از یک دوره ترک طولانی داشته باشد.
یافته‌های آنها به تازگی در نشریه Biological Psychiatry منتشر شده است.
ناحیه پنهان مغز و لغزش اعتیاد
یائو-یینگ ما، دانشیار فارماکولوژی و سم‌شناسی و محقق مؤسسه تحقیقات علوم اعصاب استارک در دانشکده پزشکی ایندیانا گفت: «مطالعات پیشین در حوزه اعتیاد، روی قشر پیشانی میانی، بخشی از مغز که کنترل تصمیم‌گیری را بر عهده دارد متمرکز بوده‌اند، اما هنوز هیچ پیشگیری یا درمان مؤثری برای لغزش به سمت مواد پیدا نشده است.»
«ما به جای این کار روی قشر حرکتی مکمل تمرکز کردیم و متوجه شدیم این ناحیه از مغز نقش مهم‌تری در لغزش ایفا می‌کند. این ناحیه می‌تواند هدف جدیدی برای درمان‌های پیشگیری از لغزش باشد.»
پژوهشگران رفتارهای کوکائین‌خواهی را در نمونه‌های حیوانی مورد مطالعه قرار دادند، و میزان تهییج و تحریک‌پذیری قشر حرکتی را بعد ار چهل و پنج روز ترک اندازه‌گیری کردند. آنها متوجه شدند که بیش تحریک پذیری (hyperexcitability) در قشر حرکتی در این نقطه افزایش پیدا کرده است و از یک مداخله برای آرام کردن هیجانات این بخش از مغز استفاده کردند.
یائو-یینگ ما گفت: «یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای بیماران درگیر اعتیاد پیشگیری از لغزش است. می‌دانیم که این افراد برای کمک به دارو، حمایت روانی، کمک خانواده و منابع دیگری نیاز دارند، اما در بسیاری از افراد، لغزش مثل یک رفتار خودکار و غیر ارادی اتفاق می‌افتد. اگر بتوانیم بفهمیم که رفتار اعتیاد خودآگاه است یا ناخودآگاه، می‌توانیم راه‌های بهتری برای درمان و پیشگیری از لغزش پیدا کنیم.»
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید
شخصیت معتاد چیست و چه مشکلاتی ایجاد می‌کند؟
عصب‌شناسان می‌توانند به جلوگیری از لغزش هروئین کمک کنند
قشر حرکتی مکمل معمولاً به عنوان هدایت‌کننده حرکات بدن شناخته می‌شود، به همین خاطر ما گفت که یافتن نقش مهم آن در اعتیاد موضوع جدید و هیجان‌انگیزی است.
پروفسور یینگ ما از دانشگاه ایندیانا گفت: «در پژوهش‌های مربوط به اعتیاد هیچ‌وقت توجه زیادی به این ناحیه از مغز نمی‌شد، به همین خاطر درباره این کشف جدید و اینکه می‌تواند نحوه درمان اعتیاد را با استفاده از شیوه‌های کمتر تهاجمی مثل تحریک مغناطیسی فراجمجمه‌ای تغییر دهد، و همچنین مسیر کاری پیش روی خودمان هیجان‌زده هستیم.»
در ادامه مطالعات ناحیه پنهان مغز و لغزش اعتیاد، در آینده این گروه قرار است تأثیر سایر مواد اعتیادآور را بررسی کنند تا ببینند آیا قشر حرکتی مکمل در سایر اختلالات مصرف مواد مثل اپیوئیدها و الکل هم دخالت دارد یا خیر.
اولین نویسنده این مطالعه، دونالد هوانگ، دانشجوی دکترای ما بود. هوانگ به تازگی مدرک دکترای خود را در علوم اعصاب بالینی از دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا دریافت کرده است و در حال حاضر به عنوان محقق پسادکترا در دانشگاه شیکاگو کار می‌کند.
چکیده
افزایش تحریک‌پذیری نورون‌های هرمی قشری لایه ۲ در قشر حرکتی مکمل موجب افزایش رفتارهای کوکائین خواهی می‌شود.
پیش‌زمینه
بیشتر پژوهش‌های انجام‌شده در حوزه اعتیاد روی درگیری قشر پیشانی میانی از جمله نواحی قشر کمربندی قدامی در رفتارهای کوکائین‌خواهی تمرکز داشته‌اند. با این حال، هیچ پیشگیری یا درمان مؤثری برای لغزش یافت نشده است.
شیوه‌ها
ما به جای این کار روی قشر حرکتی شامل هر دو ناحیه حرکتی اولیه و مکمل (به ترتیب M1 و M2) تمرکز کردیم. با آزمایش رفتار کوکائین خواهی بعد از تزریق داخلی وریدی (IVSA) کوکائین در موش‌ها، خطر اعتیاد ارزیابی شد. رابطه علّی بین تحریک پذیری نورون‌های هرمی قشری (CPN ها) در نواحی M1/M2 و افزایش خطر اعتیاد با استفاده از یافته‌های تکنیک گیره-وصله (patch clamp) سلول کامل در محیط آزمایشگاهی و دستکاری دارویی یا شیمیایی در محیط زنده مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج
یافته‌های ما نشان داد که روز چهل و پنجم بعد از تزریق کوکائین، تحریک پذیری CPN ها در ناحیه M2 در لایه‌های سطحی قشر (لایه اولیه ۲ که آن را با L2 نمایش می‌دهند) و نه در لایه ۵ (L5) افزایش یافت. تزریق دقیق دو سویه موسیمول آگونیست گیرندهGABAA به ناحیه M2 موجب کاهش کوکائین‌خواهی روز چهلو پنجم شد. به بیان دقیق‌تر، مهار شیمیایی ژنتیکی تحریک پذیری در بخش L2 از ناحیه M2 از طریق تکنیک DEADD در روز چهل و پنجم ترک بعد از تزریق، جلوی کوکائین‌خواهی را گرفت. این مهار شیمیایی ژنتیکی CPN های M2-L2 هیچ تأثیری روی عطش به ساکارز نداشت. علاوه بر این، نه مهار دارویی و نه مهار شیمیایی ژنتیکی تغییری در فعالیت عمومی اعضای حرکتی ایجاد نکرد.
نتیجه‌گیری رابطه مغز و لغزش
نتایج ما نشان می‌دهد که تزریق وریدی کوکائین (IVSA) در روز چهل و پنجم بعد از ترک باعث افزایش تحریک پذیری در قشر حرکتی مغز می‌شود. از همه مهم‌تر این است که افزایش هیجان و تحریک در M2 و به طور خاص در ناحیه L2 می‌تواند یک هدف جدید برای پیشگیری از لغزش در دوران ترک اعتیاد باشد.
ترجمه مجله اعتیاد: آزاده اتحاد