راه حل کمبود خویشتن پذیری/۶ اردیبهشت
من خودم را همانطور که هستم می‌پذیرم زیرا زنده‌ام و توانایی لذت بردن از وجودم را دارم.
کمبود خویشتن پذیری، مشکل بسیاری از معتادان در حال بهبودی است. این نقص مرموز را به سختی می‌توان تشخیص داد و اغلب ناشناخته باقی می‌ماند. بسیاری از ما اعتقاد داشتیم که مشکل‌مان فقط مصرف مواد مخدر است و این واقعیت که زندگیمان غیر قابل اداره شده بود را انکار می‌کردیم. شاید حتی به فکرمان هم نرسد که این مساله ریشه‌ی مشکلات ماست، زیرا اغلب به شکل‌های دیگری خود را نشان می‌دهد. مثلا می‌بینیم که زودرنج، عیب‌جو، ناراضی، افسرده، یا سردرگم شده‌ایم یا به هوای آرام کردن آنچه ما را از درون میخورد، سعی می‌کنیم عوامل بیرونی را تغییر دهیم.
قبل از آمدن به معتادان گمنام اکثر ما خودمان را دوست نداشتیم و هر کاری از دستمان بر می‌آمد می‌کردیم که کس دیگری باشیم. می‌خواستیم هر کسی باشیم جز همان که بودیم.
راه حل کمبود خویشتن پذیری، قدم‌های دوازده گانه است.
اولین قدم در راه حل مشکل خویشتن‌پذیری، پذیرش اعتیادمان است. ما باید ناخوشی‌مان را به اضافه تمام مشکلاتی که برایمان ایجاد کرده است را پذیرا باشیم تا بتوانیم خود را به عنوان یک انسان بپذیریم.
چیز دیگری که برای خویشتن پذیری بدان نیاز داریم، اعتقاد به قدرتی مافوق خودمان است که می‌تواند سلامت عقل را به ما بازگرداند. درک روحانی از خویشتن پذیری، دانستن این است که درد کشیدن و اشتباه کردن عیبی ندارد و ما کامل نیستیم. حالا که به قدرتی مافوق خود ایمان آوردیم، می‌توانیم به نیرویش اتکا کنیم تا شهامت بررسی صادقانه نقص‌ها و حُسن‌هایمان را به ما بدهد . هر چند که گاه ممکن است این جریان دردآور باشد و به نظر برسد که منجر به خویشتن پذیری نمی‌شود، اما با این همه لازم است با احساسات‌مان روبرو شویم. ما می‌خواهیم زیر بنای استواری برای بهبودی بسازیم. بنابراین لازم است اعمال و انگیزه‌هایمان را بررسی و تغییر دادن چیزهایی را که پذیرفتنی نیست آغاز کنیم .
خویشتن پذیری، عامل تعادل در بهبودی ما است. دیگر نیازی نیست به دنبال تایید دیگران بگردیم، زیرا از خودمان راضی هستیم. در کمال آزادی و با سپاسگزاری روی حسن‌هایمان تمرکز می‌کنیم تا با فروتنی از نقص‌هایمان دور شویم. خویشتن پذیری مفهومش این است که ما همین طور که هستیم خوبیم، اما کامل نیستیم و می‌توانیم رشد کنیم.
وقتی بتوانیم خودمان را بپذیریم، می‌توانیم شاید برای اولین بار در زندگی، دیگران را نیز بی قید و شرط بپذیریم. رفاقت‌هایمان عمیق می‌شود و گرمی و آرامش حاصل از معتادان در حال بهبودی و زندگی جدید را تجربه می‌کنیم .
خداوندا ، آرامشی عطا فرما تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم. شهامتی که تغییر دهم آنچه را که می‌توانم و دانشی که تفاوت آن دو را بدانم.
(خلاصه از نشریات بهبودی معتادان گمنام)
کمبود خویشتن پذیری
پذیرش کامل خود، می‌تواند تاثیرات بزرگی در زندگی شما داشته باشد. کمبود خویشتن پذیری به اعتماد به نفس شما آسیب می‌زند و ممکن است از دستیابی به ظرفیت کامل شما بازدارنده باشد. پذیرش خود به معنای قبول کامل ویژگی‌های شخصیتی شماست، بدون توجه به مثبت یا منفی بودن آنها. این شامل ویژگی‌های جسمی و روحی شما نیز می‌شود.
پذیرش خود، اعتماد بیشتری می‌دهد و شما را در مقابل انتقادها مقاومت‌پذیرتر می‌سازد. این به معنای قبول عمیق و کامل هر جنبه از خود، بدون شرط و شروط و بدون استثناست.
برای دستیابی به پذیرش بیشتر، باید بخش‌هایی از خود را که منفی یا نامطلوب می‌دانید، قبول کنید. همچنین، تشخیص و تجلیل از ویژگی‌ها و دستاوردهای مثبت خود نیز بسیار اهمیت دارد. پذیرش کامل خود به ما کمک می‌کند تا به آگاهی از محدودیت‌های خود برسیم و بتوانیم روی رشد شخصی خود کار کنیم. این اولین گام در مسیر تغییر و بهبود رفتارهایمان است، و نشانه هوش هیجانی ما می‌شود.
پذیرش خود به معنای تشخیص نقاط ضعف بدون وابستگی عاطفی به آنها است. این خودآگاهی می‌تواند به ما کمک کند تا عادات بهتری بسازیم و رفتارهایمان را بهبود بخشیم.
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید
راهی به سوی خویشتن پذیری بی‌قید و شرط