چرا باید در جلسات شرکت کنیم؟/۲۵ بهمن
باید فعال بمانیم و به طور مرتب در جلسات بهبودی شرکت کنیم.
دوستان و بستگان، وقتی بهبودی پرفراز و نشیب یک الکلی را بعد از سال‌ها درد و وحشت می‌بینند، بسیار خشنود می‌شوند. با این حال، گاهی متوجه اهمیت حضور الکلی در جلسات، بعد از ماه‌ها یا سال‌ها هوشیاری، نمی‌شوند. شاید همسر یکی بگوید: «این هفته هم جلسه داری؟ تو که حالا هوشیاری. احتیاجی به آن آدم‌ها نداری؟»
ممکن است بعضی از اعضای ا‌ی‌ای فقط جلسات را همچون روزنه‌ای به اجتماع ببینند و بیش از نیازشان در آنها شرکت کنند. اما حقیقت این است که هیچ‌کس نمی‌داند چه چیزی باعث حفظ هوشیاری من یا شما می‌شود. از این گذشته، ما حتی در هوشیاری هم همیشه با مصرف مشروبات الکلی در جشن‌ها و رستوران‌ها مواجه می‌شویم. اگر بی‌احتیاطی یا حماقت کنیم، می‌تواند با نیرویی بسیار قوی دوباره وارد زندگی‌مان شود. حضور بیشتر از نیاز در جلسات خیلی بهتر است از کم رفتن یا اصلاً نرفتن.
حضور در جلسات بُعد دیگری هم دارد. خودِ جلسات هم به ما نیاز دارند. ما با حضور در جلسات در واقع پیام ا‌ِی‌اِی را به دیگران منتقل می‌کنیم و برای تازه‌واردانی که نیازمند کمک‌‌مان هستند، یک بهشت می‌سازیم.
با این حال، ما باید در مقابل آنها که به حضور متعصبانه در جلسات انتقاد دارند، صبور و با درایت باشیم. مهم نیست آنها ما را بفهمند. ما باید آنها را بفهمیم.
امروز این را به خاطر خواهم سپرد که بهای آزادی، هوشیاری ابدی است. من نمی‌خواهم چیزی را تغییر دهم، از جمله حضور در جلسات که برای ادامه و حفظ هوشیاری ضروری است.
(ترجمه از ٰاز کتاب Walk In Dry Places)
«تجربه گروهی ما نشان می‌دهد کسانی که به طور مرتب در جلسات شرکت می‌کنند، پاک می‌مانند» . نشریات انجمن معتادان گمنام
ما باید چیزهایی را که به بچه‌هایمان یاد می‌دهیم، باور داشته باشیم.
(توماس وودرو ویلسون، رئیس‌جمهور امریکا)
شاید راحت باشد تکرار کلمات و جملاتی که می‌شنویم، بی آنکه به آنها اعتقاد داشته باشم. کسی چیزی در جلسه‌ای می‌گوید که به مذاق ما خوش می‌آید. یا که از جانب مشاورمان نقل قولی می‌کنیم. شاید کلمات را بر زبان جاری کنیم، اما هیچ‌وقت شده از خودمان بپرسیم: «آیا من به چیزی که می‌گویم، اعتقاد دارم؟»
قدم دوم از «ایمان آوردن» حرف می‌زند. ما با ایمان حقیقی به دوازده قدم در واقع اجازه می‌دهیم که این قدم‌ها بخشی از وجودمان شوند. هر چه قدم‌ها را بیشتر باور داشته باشیم، زندگی‌مان را بر اساس آنها تغییر می‌دهیم و پیش می‌بریم. و امیدواریم که این قدم‌ها به مرور زمان، ما را بیشتر و بیشتر هدایت کنند. با خانواده‌مان، با احترامی که از این اصول آموخته‌ایم، حرف می‌زنیم. باید از درون باور داشته باشیم. آن‌گاه می‌توانیم قدم‌ها را اجرا کنیم.
نیایش امروز: قدرت برتر، ایمان امری است ابدی، به درازای زندگی.
فعالیت امروز: باورهای من در حال تغییرند. امروز در فهرست اعمالم این سؤال را می‌نویسم: آیا امروز به حرف‌هایی که زدم، باور داشتم؟
ترجمه از کتاب Keep It Simple
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید
مقابله با نقص‌های اخلاقی در بهبودی