سرزنش دیگران/۲۵ اسفند

در برنامه دوازده‌قدمی به ما یاد می‌دهند که آنچه عیب‌های ما را فعال می‌کند، ترس خودمحورانه است؛ یعنی ترس از دست دادن چیزی که داریم و نرسیدن به آنچه می‌خواهیم.

زندگی با خواسته‌های ارضا‌نشده، ما را در یک حالت پریشانی و ناامیدی دائمی قرار داده بود. بنابراین، یاد گرفتیم تا زمانی که راهی برای به حقیقت تبدیل کردن این خواسته‌ها پیدا نکنیم، هرگز به صلح نخواهیم رسید. آیا کاملاً آماده شده‌ام که بگذارم قدرت برترم تمام عیب‌های شخصیتی‌ام را از من بزداید؟ 

امروز دعا می‌کنم هیچ توقع غیرواقعی‌ای از زندگی که به خاطر بزرگ و اغراق‌آمیز بودنش هرگز برآورده نمی‌شود، نداشته باشم. دعا می‌کنم که هیچ توقع اضافی‌ای از دیگران نداشته باشم؛ که اگر برآورده نشدند، ناامید و ناراحت شوم.

امروز ساز و کار ناامیدی را به خاطر خواهم سپرد.

(از کتاب A Day at a Time)

عدالت اساساً یعنی به خاطر هر آنچه مشکل خود ماست، دیگران را سرزنش نکنیم. 

(اریک هوفر، فیلسوف امریکایی)

در مقابل اعمال‌مان پاسخگو باشیم

عموماً سرزنش دیگران به خاطر مشکلات شخصی خود، وسوسه‌کننده است. بهبودی از ما می‌خواهد مسئولیت اعمال‌مان را بپذیریم. بپذیریم که در مقابل اعمال‌مان ناتوانیم. پذیرفتن ناتوانی در مقابل الکل و مواد مخدر دیگر، یک شروع است.

هر قدم برنامه‌ دوازده‌قدمی از ما می‌خواهد به گونه‌ای در مقابل اعمال‌مان پاسخگو باشیم. و برنامه به ما نشان می‌‌دهد که چطور این کار را انجام دهیم. در طی زمان، خواهیم دید که مسئولیت اعمال را پذیرفتن بهترین راه برای زندگی است. هر چه مسئول‌تر می‌شویم، اعتماد به نفس‌مان بیشتر می‌شود. کم‌کم می‌بینیم چه کارهایی از دست‌مان برمی‌آید. ما از آدم‌های معتاد تبدیل به آدم‌هایی مسئول شدیم. اگر از پس این کار برمی‌آییم، از پس هر کاری برمی‌آییم.

نیایش امروز

دعا می‌کنم به خاطر بسپارم که مسئول اعمالم هستم. سرزنش، بین من و دیگران فاصله می‌اندازد. قدرت برتر، کمکم کن منصفانه رفتار کنم.

فعالیت امروز

 امروز من چهار دفعه‌ای که دیگری را به خاطر مشکلی که در واقع مشکل خودم بود، سرزنش کردم، گوشه‌ای یادداشت می‌کنم.

(از کتاب Keep It Simple)

ترجمه مجله اعتیاد: آزاده اتحاد