پاداش ایثار/۲۳ دی
«به راستی ایثار بی‌چشمداشت وجود دارد. سپس او متوجه می‌شود که با تناقص الهی از این نوع بخشش، او پاداش خود را یافته است، خواه همدردش چیزی عایدش شده باشد یا خیر.»
(کتاب ۱۲قدم و ۱۲سنت، قدم دوازدهم)
از تجربه حاصل از تمرین قدم دوازدهم، من پاداش نثار کردن بی‌چشمداشت را دریافتم. اولش انتظار داشتم شاهد بهبودی دیگران باشم، اما زود فهمیدم که قرار نیست چنین اتفاقی بیفتد. به محض آنکه به آن تواضع رسیدم که بپذیریم قرار نیست تمام کمک‌های قدم دوازدهم به موفقیت برسد، توانستم پذیرای پاداش ایثار فداکارانه‌ام باشم.
اندیشه امروز
ایمان باید بر کل زندگی ما حاکم باشد. ما الکلی‌ها از این کل جدا افتاده بودیم. باید راهی می‌یافتیم که دوباره از زندگی‌مان کل بسازیم. وقتی مشروب می‌خوردیم، زندگی‌هامان مثل ظرفی شکسته بود. باید دوباره این تکه‌های شکسته را برمی‌داشتیم و به هم بند می‌زدیم. و این کار میسر نیست، جز با ایمان به یک اصل الهی در جهان که ما و کل جهان را یکپارچه نگه می‌دارد و به آن معنا و هدف می‌دهد. ما زندگی‌های از هم‌پاشید‌ه‌مان را به آن قدرت تسلیم می‌کنیم، با روح الهی هماهنگ می‌شویم و زندگی‌مان دوباره کل می‌شود. آیا زندگی من چنین شده است؟
اگرچه با هر اندازه آرامشی که دارم، امروز هنوز پذیرش رنج، نگرانی و تشویش برایم دشوار است. آنها که در زندگی معنوی به مراحل پیشرفته‌تری رسیده‌اند، این کار برایشان راحت‌تر است؛ با وجود این، می‌توانم شکرگزار همین دردها باشم.
قدرت این شکرگزاری از درس‌هایی که از رنج‌های گذشته گرفته‌ام، می‌آید؛ درس‌هایی که من را به موهبت‌هایی رسانده که امروز از آنها لذت می‌برم. به یاد دارم که رنج‌های ناشی از اعتیاد به الکل، دردِ سرکشی و غرورِ مزاحم چطور چشم من را به جمال خداوند و به رهایی روشن ساخت.
(مجله گریپ‌واین، مارس 1962)