پیشروی در مسیر بهبودی/۶ شهریور
آیا من خیلی سرم شلوغ است؟ برای شخص در حال بهبودی همیشه خطرناک است که به علت مشغله زیاد در جلسات بهبودی شرکت نکند؛ یا اینکه دغدغههای شغلی و شخصی، علاقه او نسبت به برنامه را کمرنگ کند.
ما هرگز نباید خود را با این فکر فریب دهیم که چون وقتمان پر از کارهای مفید و جالب است، پس همه چیز امن و امان است. بسیاری از ما به اعتیاد کاری تمایل داریم و از این که سرمان شلوغ باشد استقبال میکنیم. «اعتیاد به کار» هرچند به اندازه الکل ویرانگر نیست، اما درست مانند یک ماده مخدر به عنوان راه فرار عمل میکند.
خطر در آن زمانیست که ما دیگر با کار هم راضی نشویم و دوباره زندگی خود را پوچ و بیفایده احساس کنیم. در این حالت میتوانیم آسیب پذیر باشیم و دوباره به الکل یا مواد مخدر پناه ببریم. ما هرگز نباید به دلیل مشغله زیاد، از کارهای شگفتانگیز و سازنده برنامه بهبودی غافل باشیم. کار کردن در برنامه بدون این که به شغل یا حرفه ما لطمهای بزند، میتواند همه جنبههای زندگی ما را بهتر کند.
امروز سعی میکنم فعالیتهایم را متعادل کنم و مطمئن باشم که وقت کافی برای برنامه دارم.
(ترجمه از کتاب Walk In Dry Places)
ساده بگیرید
زمانهایی وجود دارد که ما باید به خدا توکل کرده و به جلو پیش برویم.
بعضی اوقات ما به جای اینکه بخشی از راه حل باشیم، با تقلا کردن و درگیر شدن، بخشی از مشکل میشویم. با اینکه خود از درون بر آن واقفیم، اما به نوعی نمیتوانیم مشکلات را رها کرده و به خدا بسپاریم. رها کردن، ایمان به نتیجهی خوب داشتن است. وقتی ایمان داریم، میدانیم که نیروی برتر هدایتمان خواهد کرد. وقتی ایمان داریم، یعنی خودمان را باور داریم.
وقتی رها میکنیم، دیگر لازم نیست همیشه حق با ما باشد! رها کردن ابتدا در درون اتفاق میافتد. رها کردن به ما اجازه میدهد تا نگرش خود را نسبت به آنچه اتفاق میافتد تغییر دهیم. اغلب اوقات این تغییر نگرش، تنها چیزیست که واقعا به آن نیاز داریم. این زیبایی ایمان است: امکان مشاهده یک موضوع از زوایای مختلف.
دعای امروز: پروردگارا، به من اجازه بده تا رها کنم. بگذار ببینم که ایمان به تو باید به معنای ایمان به خویشتن هم باشد.
فعالیت امروز: من زندگی خود را از زمان ورود به برنامه دوازده قدم مرور خواهم کرد. من تلاش میکنم تا دریابم چگونه به کمک نیروی برترم میتوانم زندگی بهتری داشته باشم.
ترجمه: الیزا ت