مراقبه

کمبودها و نواقص ما تغییر خواهد کرد/۲۱ خرداد

وقتی متوجه می‌شویم در زمینه خاصی از زندگی عقب افتاده‌ایم، دیگر لازم نیست از خوف عدم موفقیت و بیم از آینده اعصاب خود را در هم بریزیم و در عوض می‌توانیم از اینکه خودشناسی پیدا کرده‌ایم، شکر گزار باشیم و به آینده امیدوار باشیم. می‌دانیم که با اجرای برنامه بهبودی کمبودها و نواقص ما تغییر خواهد کرد و رشد خواهیم کرد.

(کتاب چگونگی عملکرد NA، صفحه ۱۰۱)

پاک زیستن

اقدام و عمل همیشه قابل رویت نیست. بعضی اوقات برای اینکه به جلو حرکت کنیم، لازم است تا بدون حرکت بایستیم. مراقبه میتواند خیلی مشکل باشد، برای اینکه سخت است تا ما در درون خود ساکت باشیم، و خیلی ساده در لحظه بایستیم و حضور داشته باشیم. اما در این حالت است که می‌توانیم درخواست کمک کرده، منتظر دریافت جواب باشیم، در چشمان خود نگاه کنیم و ببینیم که واقعا کی هستیم و کجای کاریم.

زمانی که بتوانیم آرام و بی حرکت باشیم و بدون قضاوت مشاهده کنیم، به وضوح و شفافیت لازم دست می‌یابیم تا تشخیص دهیم چه چیز برای ما مناسب و درست است و چه چیزی اینگونه نیست.

(کتاب پاک زیستن معتادان گمنام، صفحه ۳۷)

زندگی به روال اصول برنامه

غلبه بر نقص‌ها و کمبودهای شخصیتی به معنای بی‌عیب شدن  نیست. در بهبودی، ما می‌خواهیم استرس کمتری داشته باشیم و احساس آرامش و شادی کنیم. در دوران بهبودی از این که دوباره می‌توانیم حس خوبی داشته باشیم، تسکین می‌یابیم. ما هنوز هم ممکن است بترسیم، عصبانی شویم یا رنجش داشته باشیم.، اما دیگر لازم نیست که به تملک احساساتمان درآییم. 

زمانی که تشخیص می‌دهیم از هرگونه احساسی که تاکنون داشته‌ایم جان سالم بدر برده‌ایم، به این باور می‌رسیم که علیرغم شرایط و احساسات بد باز هم ما خوب و سلامت هستیم. ما بهترین درس را از نگاه به رفتارهای بد خود می‌گیریم و پشیمانی به ما کمک می‌کند تا نسبت به دیگران مهربان باشیم و امکان پیدا کردن راه تازه‌ای برای زندگی را درک کنیم. ما به وسعت دید لازم می‌رسیم تا بتوانیم بین افکار، احساسات و عملکردمان فاصله لازم را ایجاد کنیم. احساسات‌مان ما را نخواهد کشت، اما انکار آنها ممکن است ما را بکشد. معمولا وقتی سعی می‌کنیم از احساسی اجتناب کنیم است که از روی نقص‌هایمان عمل می‌کنیم، تا با به بار آوردن خسارت و سردرگمی توجه‌مان را از ‌آن حس منحرف کنیم. اقرار به احساسات‌مان حتی وقتی که درباره‌ی خود به‌خاطر داشتن چنین احساسی قضاوت می‌کنیم، روشی است برای تمرین صداقت.

هر بار که تشخیص دهیم امکان هر کاری وجود دارد، ایمان ما رشد کرده و قوی‌تر می‌شود. امید پایان ناپذیر است. شرایط هرقدر بهتر با بدتر شوند، ما می‌دانیم که باز هم دلیلی برای حرکت به جلو وجود دارد. ما امید بدون شرط و شروط را تجربه خواهیم کرد.

(کتاب پاک زیستن، فصل هفتم)