دوستان قدیم و دوستان جدید/۲۲ آذر
من دیگر تعلل را کنار گذاشتم. همیشه همه چیز را به فردا می‌سپردم و در نتیجه، هیچ‌وقت هیچ کاری نمی‌کردم. شعارم به جای اینکه «کار امروز را به فردا مسپار» باشد، «فردایی هم هست» بود.
وقتی مشروب می‌خوردم، برنامه‌های بلندپروازانه داشتم. وقتی هوشیار شدم، آن‌قدر درگیر غلبه بر اعتیادم بودم که اصلاً نمی‌توانستم کاری را شروع کنم. «بالاخره یک روز انجامش می‌دهم»، اما این روز هرگز نیامد. در اِی‌اِی یاد گرفتم که بهتر است آدم هر چند وقت یک‌بار اشتباه کند تا اینکه اصلاً کاری نکند. ما انسان‌ها با آزمون و خطاست که یاد می‌گیریم. اما همین حالا باید دست به کار شویم و هرگز کاری را به فردا نسپاریم. آیا حالا یاد گرفته‌ام که چنین باشم؟
روابط شخصی: آن دوستان قدیمی که ما را کنار گذاشتند
با پیشروی اعتیاد به الکل، بیشتر ما دوستان قدیمی‌مان را از دست دادیم. گاهی این رفتار ما بود که آنها را ازمان می‌راند و گاهی، به این خاطر بود که آنها نمی‌خواستند با «بازنده‌ها» حشر و نشر داشته باشند.
در هوشیاری، بعضی از دوستی‌های قدیمی‌مان دوباره از سر گرفته شد. اینها دوستی‌های واقعی است که بر پایه اعتماد و مهر حقیقی است.
اما هوشیاری می‌تواند به ما درک عمیق‌تر و بهتری از دوستی‌ها نیز بدهد. شاید به یک سری ارزش‌های تازه در خصوص دوستی برسیم. شاید بفهمیم آنها که روزی دوست می‌پنداشتیم، تنها رفیق نیمه‌راه بساط میگساری بوده‌اند و بس.
این‌جور دوستان احتمالاً وقتی ببینند ما واقعاً قصد داریم هوشیار باقی بمانیم، خودشان کم‌کم می‌روند پی کارشان. اگر فکرمان درست کار کند، این نباید خاطرمان را آزرده کند. این میان، خبر خوب این است که در اِی‌اِی، ما بهترین دوستان عمرمان را پیدا خواهیم کرد. این را هم یاد می‌گیریم که چطور بهترین دوست خودمان باشیم.
امروز که به دوستی فکر می‌کنم، به دنبال دوستانی خواهم بود که دوست‌شان دارم و به‌شان اعتماد، نه کسی که بتوانم بهره‌ای از او ببرم.
(ترجمه از کتاب Walk in a Dry Place)
ما ياد مي گيريم به محض اينكه چالشي در زندگي‌مان پيش آمد، آنرا حل كنيم و شهامت بيان افكار و احساساتمان را داشته باشيم، حتي اگر شرايط براي ما مناسب نباشد. تمايل به تغيير، به اين معني است كه اجازه دهيم روابطمان رشد كنند، آرام شوند و پيش بروند به سوي چيزي كه حتي تصورش را نمي‌كنيم.
(کتاب پاك زيستن، روابط،صفحه ١٩٦)
برای حفظ صمیمیت در یک رابطه، ضروری است نواقص خود را اذعان کنیم و آنها را بپذیریم. وقتی این کار را انجام می‌دهیم، مخفیگاه انکار که برای پنهان نگاه داشتن این مسائل ساخته شده، نابود می‌شود و ما قادر به برقراری روابط با دیگران خواهیم شد.
(کتاب پاك زيستن)