گمراه‌تر از آدم خودخواه، آدمی نیست/۱۲ آبان
ما هر شب هنگام استراحت، روزمان را به طور سازنده‌ای بررسی میکنیم. آیا رنجیده‌خاطر، خودخواه، ناصادق و یا وحشت‌زده بوده‌ایم؟ (کتاب الکلی‌ها گمنام، ص۸۶)
من آرامش نداشتم. با یک عالم کار که انجامش غیرممکن به نظر می‌رسید، هر چه تلاش می‌کردم، فایده نداشت، همیشه عقب بودم. نگرانی بابت کارهای نکرده دیروز و ترس از ضرب الاجل‌های فردا، آرامشی را که برای مفید و کارآمد بودن در روز لازم است، از من می‌گرفت. پیش از قدم ده و یازده، تلاش کردم خودم را به دست خدا بسپارم و بر مشکلاتم تمرکز نکنم و ایمان بیاوریم که او روز من را پیش خواهد برد. جواب داد! به کندی، اما جواب داد.
گمراه‌تر از آدم خودخواه، آدمی نیست. (هنری وارد بیچر)
وقتی ما خودخواهیم، راه‌های تبادل با دیگران را می‌بندیم. نه تنها مهر یا توجهی را که می‌توانیم بگیریم، می‌قاپیم و برای خودمان نگه می‌داریم، بلکه امکان به اشتراک گذاشتن مزایای این مهر و توجه را هم از دیگران می‌گیریم. ممکن است ما در مورد کالا و مادیات خودخواه باشیم، اما غرور اشکال گوناگونی دارد. مثلاً بعضی‌هامان از همسرمان انتظار داریم نیازهای ما را برآورده کند، اما خودمان تلاشی برای برآورده کردن نیازهای او نمی‌کنیم. خودخواهی بعضی‌هامان موقع رانندگی رو می‌شود، مثلاً به ماشین دیگران راه نمی‌دهیم یا اگر در ترافیک جایمان را از دست دهیم، از کوره در می‌رویم.
این در حالی است که بخشش و رفتار دوستانه روح ما را پرورش می‌دهد و فضای مناسبی برای رشد به وجود می‌آورد. گاهی نثار کردن به سادگی اتفاق نمی‌افتد. وقتی با نقاط آسیب‌پذیر وجودمان آشناییم، روح بخشنده‌تری داریم. خود زندگی تماماً آسیب‌پذیر است و ما برای خوب زندگی کردن به هم نیاز داریم. ما جز خودمان واقعاً هیچ چیز دیگری نداریم. اگر از وقت‌مان، انرژی و خوبی‌هایمان هر آنچه می‌توانیم، نثار کنیم، جهان همان خواهد شد که آرزویش را داریم.
من از امروز سعی می‌کنم در مقابل مردمانی که این جهان را با آنها شریکم، بخشنده‌تر باشم.
(ترجمه از کتاب Touchstones Meditation For Men)
خود را همانند ظرفی خالی در اختیار پروردگار قرار بده تا تو را لبریز نماید. خود را همواره از طریق کمک به دیگران خالی کن تا خداوند بتواند تو را با روح خود پر کند. این قانون خداوند است: هرچه بیشتر ببخشی، بیشتر به‌دست خواهی آورد. خداوند همه چیز را خواهد دید و تا زمانی که در مسیر بخشش به دیگران باشی، همواره تو را مملو از عشق خواهد کرد.
اما اگر با خودخواهی همه چیز را برای خود نگه داری، دیری نمی‌پاید که از جانب خداوند از منبع ذخایر خویش محروم خواهی شد و رو به افول خواهی گذاشت. به بیانی روشن‌تر، یک دریاچه برای حیات خویش همواره باید جریانی به درون، و جریانی به سوی بیرون داشته باشد.
دعا می‌کنم باشد که آنچه را از جانب خداوند دریافت می‌کنم، به بیرون جاری کنم. دعا می‌کنم باشد که همواره این جریان را زنده و زلال نگه دارم.