تفاوت بین پذیرش و تسلیم/۱۹ شهریور
آن که امروز را
از دست می‌دهد!
فردا را نخواهد یافت
هیچ روزی از امروز
با ارزش‌تر نیست.
مراقبه در دوازده قدم، تقاضای دریافت خواست خداوند و قدرت تسلیم به آن است. مراقبه، تحمیل کردن مسیر خود به هستی نیست، بلکه آرام گرفتن در مسیری است که هستی می‌خواهد در آن باشی.
مراقبه، با دنده خلاص، در مسیر بهبودی رفتن است.
↔↔↔↔
یکی از اعضای قدیم الکلی‌های گمنام، به‌صورت فوق‌العاده زیبایی تفاوت بین «پذیرش» و «تسلیم» که در قدم اول آمده است را بیان می‌کند.
او می‌گوید: در قبول کردن و پذیرش اولیه، فرد با دیدن واقعیت، آن را به عنوان چیزی که وجود دارد و باید با آن کنار بیاید می پذیرد؛ اما ذهنش هنوز با آن درگیر است و فکرش دائم حول آن می‌چرخد.
او قبول می‌کند که فعلا نمی‌تواند بر آن واقعیتی که در اطرافش هست غلبه کند؛ ولی در ضمیر ناخودآگاه گرفتار بازی و حیله‌گری بیماری است که: “روزی می‌رسد و آن‌وقت….”
یعنی جنگ و ستیز هنوز ادامه دارد.
تا اینجا فقط یک آتش‌بس موقت است.
وقتی توانایی برای پذیرش، عمق و توسعه می‌یابد و در همه وجود عمل می‌کند، آنگاه «تسلیم» اتفاق می‌افتد و دیگر هیچ اثری از جنگ و ستیز باقی نمی‌ماند. در عوض، آرامش و احساس لطیفِ رهایی از هر نوع جنگ و جدالی تجربه می‌شود.
امروز به خاطر خواهم داشت:”وقتی تسلیم شوم، پیروز می شوم!”
من تنها با پاکی به آرامش نخواهم رسید؛ این فقط ابتدای راه است.
من هر روز برای اندیشیدن و مراقبه، در پرتو نور شگفت‌انگیزی که قدم‌ها روی مشکلات انسانی‌ام می‌تابانند، نیاز به وقت دارم.
قدم‌ها راهنمای تمامی جنبه‌های یک زندگی ارزشمند هستند.
وقتی قدمی رامی‌خوانم و روی آن عمیقا می‌اندیشم، به آگاهی و شناخت جدیدی دست می‌یابم. هنگامی که قدمی را برای بار دوم می‌خوانم، باز هم اندیشه‌های معنوی و عرفانی جدیدتری برایم آشکار می‌گردد و به نظر می‌آید آنها به درونی‌ترین لایه‌های وجودم رخنه می‌کنند و استعدادهای شگفت‌انگیز نهفته‌ام، برای ارتباط خوب و صحیح در زندگی، برایم نمایان می‌گردد.
«امروز، اگر فقط نیم ساعت وقت آزاد داشته باشم، آنرا به مطالعه دوازده قدم بهبودی اختصاص می‌دهم.»
↔↔↔↔
اندیشه امروز
اگر هر صبح زمانی را به خلوت با خود اختصاص دهیم، در طول روز به کمک و راهنمایی خدا عمل خواهیم کرد، به‌خصوص آن زمان که وسوسه مصرف می‌شویم. و ما باید هر شب صادقانه خدا را به خاطر قدرتی که به‌مان داده است، شکر بگوییم. این چنین است که ایمان ما، در همان لحظات ساکت و آرامِ نیایش، قوی می‌شود. با گوش دادن به سایر اعضای انجمن، با کار کردن با الکلی‌های دیگر، با لحظات مراقبه در سکوت، ایمان ما به خدا به‌تدریج قوت می‌گیرد. آیا من مشکل اعتیاد به الکلم را تماماً، بی‌تردید، تسلیم خدا کرده‌ام؟
(از کتاب Twenty-Four Hours A Day)