تسلیم اساس لازم بهبودی است/۲ تیر

تسلیم

«به طور تصادفی با این انجمن که پر از عشق، صداقت، روشن بینی یا تمایل است، برخورد نکردیم…. وقتی شکست خوردیم، تمایل پیدا کردیم.»

کتاب پایه انجمن معتادان گمنام

تسلیم اساس لازم بهبودی است، اما گاهی اوقات با آن می‌جنگیم. اکثر ما پس از گذشت مدتی از پاکی به گذشته نگاه می‌کنیم و متحیر می‌شویم از این‌که چرا برای انکار عجز خود به سختی می‌جنگیدیم، در حالی که تسلیم سرانجام همان چیزی بود که زندگی ما را نجات داد.

وقتی بهبود پیدا می‌کنیم، فرصت‌های جدید برای تسلیم شدن خود را نشان می‌دهند. یا می‌توانیم با همه کس و همه چیزی که روبرو می‌شویم، درگیر شویم و یا با به یاد آوردن مزایای حاصل از اولین تسلیم خود، از جنگ دست برداریم.

بیشتر دردی که تجربه میکنیم از جنگ، و نه از تسلیم نشأت می‌گیرد. در حقیقت، وقتی تسلیم می‌شویم، درد پایان می‌یابد و امید جای آن را می‌گیرد. به تدریج باور می‌کنیم که همه چیز به خوبی پیش می‌رود و پس از مدتی متوجه می‌شویم که نتیجتاً زندگی ما خیلی بهتر شده است. همان طور احساس میکنیم که پس از تسلیم شدن در برابر این خیال باطل که می‌توانیم مصرف خود را کنترل کنیم، احساس میکردیم—آسوده، آزاد و سرشار از امید و طراوت.

فقط برای امروز: آیا امروز باید در برابر چیزی تسلیم شوم؟ اولین تسلیم خود را به خاطر میآورم و به خود یادآور میشوم که دیگر نیازی به جنگیدن ندارم.

منبع: کتاب فقط برای امروز/انجمن معتادان گمنام

↔      ↔         ↔

بین انکار و امتناع نیز تفاوت وجود دارد: زمانی که در انکار هستیم، خود از آن آگاه نیستیم. ممکن است دلیل و گواه آن بسیار واضح باشد، اما ما نتوانیم آن را ببینیم. اما وقتی که اقرار کنیم و بگوییم که «من در انکار هستم» شروع به خارج شدن از حالت انکار می‌کنیم. در این شرایط است که انتخاب می‌کنیم تا واقعیت را بپذیریم یا از آن رو برگردانیم و نادیده‌اش بگیریم. وقتی که از اقرار به واقعیت امتناع می‌کنیم، در معرض خطری جدی قرار می‌گیریم. طغیان و سرکشی برای ما خطرناک و کشنده است. «زندگی به گونه‌ای که انگار باور داریم»، ابزاری است که ما می‌توانیم از آن هم استفاده درست بکنیم و هم استفاده غلط.

(کتاب پاک زیستن، اِن اِی)