تعهد/۲۶ اردیبهشت

درک کردن، کلید اصول برنامه و رویکرد درست است و عمل درست، کلید زندگی خوب.

(کتاب ۱۲ قدم و ۱۲ سنت)

در برنامه بهبودی من، زمانی فرا رسید که بند سوم دعای آرامش «بینشی که تفاوت این دو را بدانم»، برای همیشه در ذهنم حک شد. از آن زمان به بعد، مجبور بودم نسبت به هر عمل، واژه و فکرِ درون یا بیرون اصول برنامه، با آگاهی مواجه شوم. دیگر نمی‌توانستم خودم را پشت توجیه و بهانه‌تراشی یا جنون ناشی از بیماری‌ام پنهان کنم. تنها مسیری که به رویم باز بود، البته اگر می‌خواستم زندگی خوشایندی برای خودم و عزیزانم رقم بزنم، آن بود که تلاش کنم متعهد، منظم و مسئول باشم.

اندیشه امروز

یک گیلاس مشروب رژه‌ای از افکار را در ذهن‌ ما به راه ‌انداخت که تبدیل به وسواس و مشغله فکری شد و از آن لحظه به بعد، دیگر نمی‌توانستیم جلو مشروب‌خوری را بگیریم. به یک جور اجبار ذهنی مبتلا شدیم که باعث می‌شد آن‌قدر مشروب بخوریم تا مست لایعقل شویم. آدم‌ها معمولاً در اعتیاد به الکل مرتکب دو اشتباه می‌شوند. اشتباه اول‌شان این است که فکر می‌کنند این بیماری را تنها می‌توان با درمان جسم برطرف کرد. اشتباه دیگرشان این است که گمان می‌کنند برای درمان این بیماری تنها نیروی اراده کافی است. بیشتر الکلی‌ها هر دو راه رفته‌اند و نتیجه نگرفته‌اند. اما اعضای اِی‌اِی راهی پیدا کرده‌اند که الکلیسم را متوقف کنند. آیا توانسته‌ام با پیروی از برنامه ای‌ای بر وسوسه‌ام غلبه کنم؟

مراقبه امروز

من سعی می‌کنم، صرف‌نظر از هر آنچه پیش آید، خونسرد و آرام بمانم. با اینکه دیگران احساسات‌شان را مدیریت نمی‌کنند، من سعی می‌کنم خودم این کار را برای خودم بکنم. در مواجهه با آشوب و هیاهو، آرام و خونسرد خواهم ماند، آن آرامش عمیق درونی را در تمام تجربیات روزانه‌ام حفظ خواهم کرد. در بحبوحه کار و نگرانی، برای حفظ تعادل، وجود آن آرامش عمیق و درونی، ضروری است. من باید یاد بگیرم حتی در پرهیاهوترین روزها هم آرامشم را حفظ کنم.

نیایش امروز

دعا می‌کنم بتوانم پیش خدا خموش باشم و از ته دل با او راز و نیاز کنم. دعا می‌کنم صبر، تواضع و صلح را یاد بگیرم.

(از کتاب Twenty-Four Hours A Day)