درون یک جلسه ترک اعتیاد؛ هیچ‌کس نمی‌خواهد معتاد باشد
کمک به افراد درگیر اعتیاد باید تبدیل به وظیفه‌ای همگانی شود
تحریریه اعتیاد
نویسنده این مقاله «تمبی بران سوآینی» یکی از فعالان در زمینه کمک به کسانی است که به بیماری اعتیاد مبتلا هستند. او در این مطلب تجربه خود را از حضور در یک مرکز ترک اعتیاد به اشتراک می‌گذارد. او می‌گوید درون یک جلسه ترک اعتیاد هیچ‌کس نمی‌خواهد معتاد باشد!
در جریان یک برنامه گروهی به نام معنویت در بهبودی در بنیاد کاستلو، که یک مرکز ترک اعتیاد برای مردان است، من از حضار خواستم که اگر مایلند چند پرسش را درباره تجربیات خودشان در رابطه با اعتیاد و بهبودی پاسخ دهند.
ازشان خواستم از سوء‌برداشت‌های رایج درباره اعتیاد بگویند، از چالش‌های بهبودی و همین‌طور راه‌هایی که خانواده‌ها، دوستان و اجتماعات می‌توانند از مسیر بهبودی افرادی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند، حمایت کنند. حضار بسیار مشتاق بودند که به پرسش‌های من پاسخ دهند و روشنم کنند.
یک مرد جوان از داخل یک جلسه ترک اعتیاد گفت: «هیچ‌کس نمی‌خواهد معتاد باشد.»
از دور تا دور اتاق، همه سرشان را به نشانه تأیید تکان دادند. این تصور که افراد به اختیار خودشان انتخاب می‌کنند معتاد باشند، یک سوء‌برداشت رایج است که به ننگ و انگی که با اختلال مصرف مواد همراه است، دامن می‌زند. این تصور اشتباه را اغلب از زبان کسانی می‌شنویم که اعتیاد را یک شکست اخلاقی میدانند که می‌توان به سادگی با تمرین اراده آن را کنار گذاشت.
این سوء‌برداشت در واقع سایر واقعیت‌هایی را که به پیچیدگی‌های اعتیاد دامن می‌زند، نادیده می‌گیرد. به عنوان مثال، بسیاری از افراد ژن اعتیاد را به طور موروثی دریافت می‌کنند که خطر ابتلا به یک نوع اختلال مصرف مواد را بالا می‌برد.
عوامل محیطی هم همراه با عوامل ژنتیکی به طور فعال می‌توانند این خطر را افزایش دهند؛ از سویی، محیطی که فرد در آن زندگی می‌کند هم می‌تواند خطر درگیر رفتارهایی اعتیادگونه را در او افزایش یا کاهش دهد.
قضاوت شدن درون یک جلسه ترک اعتیاد
این باور که اعتیاد یک انتخاب ارادی سبک زندگی است، همچنین این حقیقت را نادیده می‌گیرد که ریشه بسیاری از اعتیادها به داروهای اپیوئیدی می‌تواند مستقیماً در مطب دکتر ردیابی شود. نسخه‌ای که برای کنترل درد بعد از یک عمل جراحی تجویز می‌شود، می‌تواند به یک تله تهدیدکننده زندگی تبدیل شود.
تصویری که اعضای این گروه در گذشته از اعتیاد توصیف می‌کردند، واضح و دلخراش بود. یکی از اعضا اعتیاد را به یک چرخه موش تشبیه کرد. با اینکه می‌دانست عواقب مصرف دوباره چه خواهد بود، مغز به لحاظ شیمیایی نامتعادلش هنوز عاجزانه از او می‌خواست نشئه شود.
مردی دیگر از احساس گیر افتادن در یک مارپیچ بی‌انتها گفت. چرا که او نمی‌دانست چطور باید کمک بگیرد، هیچ راهی برای بیرون آمدن از این وضعیت پیدا نمی‌کرد. او در مقطعی در زندگی‌اش، زمانی که کاملاً ناامید شده بود، در برابر یک زندگی همراه با اعتیاد تسلیم شد: «شاید اصلاً قرار است از اعتیاد بمیرم.»
یکی دیگر در درون جلسه ترک اعتیاد از تناقضی گیج‌کننده گفت: «هرچه بیشتر این نقاب را به صورتم می‌زدم که حالم خوب است، اعتیادم بدتر می‌شد. نمی‌توانستم صادق باشم.»
بهای صداقت سنگین است، به‌خصوص وقتی ترس قضاوت شدن از سوی نزدیکان و غریبه‌ها را به یک اندازه داشته باشید. یک مرد گفت: «جامعه با ما مثل یک حشره موذی رفتار می‌کند، نه انسان.»
اعتیاد یک بیماری مزمن است، نه شکست اخلاقی. انگ ناشی از اختلال مصرف مواد همچون مانعی عمل می‌کند که رنج و شرم افرادی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند، تشدید می‌کند. همزیستی یک بیماری روحی و اختلال مصرف مواد، که یک اختلال همزمان در نظر گرفته می‌شود، رنج و شرم را با هم در فرد ایجاد می‌کند.
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید
انگ اعتیاد و ترس از قضاوت، زنان را از مراجعه به مراکز ترک بازمی‌دارد
معنای روشن، دقیق و درست بهبودی چیست؟
بهبودی کار بسیار سخت و دردناکی است
آموزش می‌تواند هم شرم معتاد و انگ برچسب‌شده به اختلال مصرف مواد را کاهش دهد. مراجعه‌کننده‌ای که در یک مرکز درمانی ترک اعتیاد در نشویل با او مواجه شدم، از احساس آرامش عمیقی می‌گفت که وقتی فهمید اعتیاد چگونه سیم‌کشی مغز را عوض می‌کند، تجربه کرد. برای اولین بار در عمرش متوجه شد که چرا بی‌اختیار به دنبال موادی بود که داشت زندگی‌اش را نابود کرد.
پیش از آنکه او وارد درمان شود، احساس می‌کرد که نقصی مرگبار دارد، شخصیت ندارد و شایسته عشق نیست. با روان‌درمانی، دوست داشتن خود جای محکوم کردن خود را در او گرفت. این مراجعه‌کننده از تمایلش به حضور خانواده‌اش در برنامه‌های بهبودی گفت تا آنها هم بتوانند این بیماری را درک کنند و برای حمایت از بهبودی او آگاه‌تر باشند.
ساکنان بنیاد کاستلو میدانند که افراد در مسیر بهبودی به کمک همه احتیاج دارند، هر کمکی که بتوانند دریافت کنند. بهبودی کار بسیار سخت و دردناکی است؛ و در عین حال، عمیقاً اقناع‌کننده و دگرگون‌کننده است. هر شخص شجاعی که قدم به مسیر بهبودی می‌گذارد بلافاصله با یک سری چالش‌‌هایی مواجه می‌شود که به نظر برطرف‌نشدنی می‌آید. وقتی کمک می‌خواهید کجا باید بروید؟ چطور امیدتان را زنده نگه دارید؟
وقتی کسی وارد فرایند درمان می‌شود، تصمیمات سختی در خصوص حد و مرزها باید گرفته شود. کسی که در درون جلسه ترک اعتیاد است، باید رابطه‌اش با دوستان قدیمی یا اعضای خانواده که آنها را در معرض خطر لغزش قرار می‌دهند، قطع کنند. استراتژی‌های تازه برای مقابله با محرک‌های احساسی باید اتخاذ شود. یادگیری رفتارهای تازه زمان می‌برد. شاید عقب‌نشینی اتفاق بیفتد. ضرورت زندگی در لحظه در فرایند بهبودی اولویت است.
وقتی از ساکنان بنیاد کاستلو پرسیدم آنچه را در مسیر بهبودی به‌شان کمک کرد، به اشتراک بگذارند، آنها بر اهمیت حیاتی زندگی در جایی باثبات، امن و هوشیار تأکید داشتند. دسترسی به دارو از جمله داروهایی که به درمان کمک می‌کند و داروهای سلامت روان هم از نظرشان بسیار مهم بود. به ضرورت داشتن یک حامی هوشیار هم اشاره شد؛ کسانی که در فرایند بهبودی هستند، به افرادی در زندگی‌شان نیاز دارند که به آنها کمک کنند متمرکز بمانند و تشویقشان کنند که قدم درست بعدی را بردارند.
به آخر خط رسیدن یک معتاد به چه معناست؟
اعتیاد مرا وارد مسیر روان‌پریشی و خودکشی کرد
استراتژی کاهش آسیب
بعد از پایان جلسه، یکی از اعضای خانه کاستلو پیشم آمد تا آخرین نکته خردمندانه را به من بگوید: «باید این را درک کنیم که دیگر نمی‌شود به آنهایی که هنوز معتاد خیابانی هستند، کمک کرد. که فکر کنیم دیگر کار از کار گذشته است؛ آنها فقط آماده دریافت کمک نیستند.»
ما باید این دو وضعیت را از هم تمیز دهیم؛ ما نمی‌توانیم با تهدید یا اولتیماتوم یا رشوه کسی را مجبور کنیم آماده کمک گرفتن و ترک شود. ما از افسانه به آخر خط رسیدن گفته‌ایم؛ این باور که اگر فرد معتاد همه‌چیزش را از دست دهد، خودبه‌خود مایل به کمک گرفتن خواهد بود.
شخصی که این نکته را به من گوشزد کرده بود، گفت: «من به آخر خط رسیدم و بعد به خودم آمدم. همت کردم که ترک کنم.»
بسیاری از اجتماعات با درک این حقیقت که بعضی افراد شاید هنوز آماده دریافت کمک نباشند و به همین خاطر وارد فرایند ترک و بهبودی نمی‌شوند، استراتژی‌های کاهش آسیب را در پیش گرفته‌اند. استراتژی کاهش آسیب یک مدل درمان اختلال مصرف مواد است که با در نظر گرفتن مشکلات مربوط به امنیت و سلامت ناشی از مصرف مواد، افراد را در همان وضعیتی هستند، همان نقطه‌ای از مسیر که هستند، درمان می‌کنند. رویکردهای کاهش آسیب شامل پخش داروهای معکوس‌کننده اوردوز روی داروهای اپیوئیدی به افراد در معرض خطر اوردوز، کاهش انتقال بیماری‌های عفونی با تجهیز کردن افراد با لوازم استرلیزه‌شده مصرف و تأمین ابزار و خدمات دیگری که می‌توانند تغییر مثبت ایجاد کنند، می‌شود. رویکردهای کاهش آسیب امروز دارد جان بسیاری را در جوامع نجات دهد.
امروز دیگر کمک به افراد درگیر اعتیاد باید تبدیل به وظیفه‌ای همگانی شود. امروز دیگر خیلی‌ها می‌توانند در جامعه خودشان کسانی را که در فرایند بهبودی هستند، تشویق کنند و از آنها که هنوز آماده دریافت کمک کنند، حمایت کنند. من برای این کار سه پیشنهاد دارم.
اعتیاد یک بیماری مهلک است.
اما کمک هم در دسترس است. امید از بین نرفته است.
آموزش. درباره منابع در دسترس در جامعه‌تان را برای کسانی که به دنبال کمک برای ترک هستند و همان‌طور آنها که هنوز آماده دریافت کمک نیستند، تحقیق و مطالعه کنید. اگر دوست یا یکی از اعضای خانواده‌تان نظر شما را برای پیدا کردن منابع پرسید، آیا می‌دانید باید آنها را به کجا ارجاع دهید؟ درباره اقدامات بهبودی و درمان مبتنی بر شواهد اطلاعات کسب کنید. مراکز ترک اعتیاد شهر یا محله‌تان را بشناسید.
درک خود نسبت به بیماری اعتیاد را بالا ببرید. با علائم و رفتارهای ناشی از اختلال مصرف مواد آشنا شوید. فکر نکنید خانواده شما از اعتیاد در مان است. اگر مصرف مواد یا الکل جزئی از روتین زندگی شماست، سعی کنید بفهمید که آیا خودتان یا دیگران را در معرض خطر قرار می‌دهید یا نه. پذیرش نیاز به کمک اولین قدم به سوی حفظ سلامت جسمی، روحی و روانی است.
حمایت. به طور فعالانه تلاش کنید که شرم و انگ ناشی از اختلال مصرف مواد را کاهش کنید. بسیاری از اجتماعات و اماکن مذهبی به گروه‌های الکلی‌های گمنام و معتادان گمنام فضا می‌دهند که جلسات خود را برگزار کنند. این اماکن باید برای کسانی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند، جایی برای تجربه عشق و پذیرش باشد، نه شرم و انگ زدن.
برای حضور در مراکز و برنامه‌های بهبودی داوطلب شوید. مسئول سرو غذا شوید یا مدیریت یک فعالیت را بر عهده بگیرید. همین‌طور که در این مسیر با افراد در فرایند بهبودی آشنا می‌شوید به داستان‌هایشان گوش دهید، در این صورت می‌توانید بهتر ازشان حمایت کنید.
جشن بگیرید. هم کسانی که در فرایند بهبودی هستند و هم کسانی که به آنها خدمت می‌کنند، باید جشن بگیرند. جشن همت و موفقیت احتمالی‌شان را. کسی که در فرایند بهبودی است باید در فرصتی تجربه، نقطه قوت و امیدشان را با دیگران به اشتراک بگذارند.
اعتیاد یک بیماری مهلک است. اما کمک هم در دسترس است. امید از بین نرفته است. شما می‌توانید به کسانی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند، امید بدهید. می‌توانید به آنها که در فرایند بهبودی هستند، کمک کنید.
ترجمه مجله اعتیاد: آزاده اتحاد