اعتراف می‌کنم که ﻣﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ
ﻏـــﻮل ﻏﺎﺻـــﺐ اﻟﮑـــﻞ، اﯾـــﻦ ﻣـــﺮد ﻧﻮﯾـــﺴﻨﺪه را درﭼﻨﮕـــﺎل ﺧـــﻮد ﮔﺮﻓﺘـــﺎر ﮐـــﺮد، اﻣـــﺎ او ﺟـــﺎن ﺳـــﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﺑﺮد.
آن ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﺑﺎزﺳﺎزی زﻧﺪﮔﯽ «ﻗﺒﻠﯽ» ﺧﻮد ﻧﻤﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﻣﺎﻧﻨـﺪ دورویِ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ دﯾﺪم. ﯾﮏ ﻃﺮف از ﺳﮑﻪ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻧﯿﺎ و دﯾﺪ ﻣﺮدم ﭼﺮﺧﺎﻧـﺪم، ﮐـﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام و آﺑﺮوﻣﻨﺪ و ﺣﺘﯽ در ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻬﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘـﺪر، ﻫـﻢ ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﻮدم. ﻫﻢ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﭘﺮداز، و ﻫﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻠﮏ و اﻣﻼک. و از ﺟﻨﺒﮥ ﺷﺨﺼﯽ، ورزﺷـﮑﺎر، ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ، موسیقی‌دان، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه، وﯾﺮاﺳﺘﺎر، ﺧﻠﺒﺎن و اﻫـﻞ ﻣـﺴﺎﻓﺮت. ﻧـﺎﻣﻢ در ﻓﻬﺮﺳـﺖ رﺟﺎل آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدیِ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﺘﻔﺎوت، ﺛﺒﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد.
روی دﯾﮕﺮ ﺳﮑّﻪ، رﻓﺘﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ و ﮔﻤـﺮاه ﮐﻨﻨـﺪه ﺑـﻮد. در ﺑﯿـﺸﺘﺮ اوﻗـﺎت اﺣـﺴﺎس ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮدم. در ﻣﻮاﻗﻌﯽ، زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻫـﻢ ﺧـﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن از آﻧﻬﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷـﺐ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺖ ﻣﯽﺷﺪم و ﺳﭙﯿﺪه دم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪم. روز ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺧـﻮره ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯽاﻓﺘﺎد. ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮدم و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣـﯽ ﻣﺎﻧـﺪم… ﺗـﺎ دﻓﻌـﮥ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮم.
ﺷﺮارت اعتیاد به الکل واﻗﻌﺎً وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد. در ﮐﻞّ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣـﺸﺮوب خواری‌ام ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺒﺢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم. ﻋﯿﺎﺷﯽﻫـﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻓﻘـﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ اداﻣﻪ داﺷﺖ. اواﯾﻞ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺗـﺎ روز دوم اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر ﺗﺎ روز ﺳﻮم اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.
کوکتل‌های عصرانه
ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗـﺖ درﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻧﮑﺮدم. ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻤﺎری ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را درﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﻢ. ﻫﺰﯾﻨﮥ مصرف ﻣﺸﺮوب (ﻣﺒﻠﻎ ﻣﺸﺨـﺼﯽ را ﺑﻪ آن اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮدم ) را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ درآﻣﺪم ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐـﺮدم . در رﺷـﺘﮥ ﺧـﻮدم ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدم. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ را اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻣـﯽﮐـﺮدم رﯾﺸﮥ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ. درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧـﻮردم… در ﮔﺮوﻫـﯽ ﮐـﻪ ﻣـﻦ به عنوان یک انسان واقعی شناخته می‌شدم، ﻫﻤﻪ می‌نوشیدند. ﻫﻤﺴﺮم دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرد و ﻣـﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻣـﯽﺧـﻮردﯾﻢ . ﻫﻤﮑـﺎراﻧﻢ و ﻫﻤـﮥ ﻧﺨﺒﮕـﺎن ادﺑـﯽ ﮐـﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ. ﮐﻮﮐﺘﻞﻫﺎی ﻋﺼﺮاﻧﻪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻬﻮۀ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻋﺎدی ﺑﻮد و ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻣﺼﺮف روزاﻧﻪام ﮐﻢ و ﺑـﯿﺶ ﺣـﺪود ﻧـﯿﻢ ﻟﯿﺘﺮ ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ در ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺐﻫﺎی ﻋﯿﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ (در ﻫﻤـﺎن اواﯾـﻞ ) ﻣﺼﺮﻓﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﻟﯿﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ.
در اﺑﺘﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﻣﯽﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ آن ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎ اﺻﻼً اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ! ﭘﺲ از ﯾﮏ ﯾﺎ دو روز ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮﺟﯿﻬﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم. «ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻋـﺼﺒﯽ زﯾـﺎد ﺷـﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽﺷﺪم» ﯾﺎ «ﺑﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻫﻤـﮥ دردﻫـﺎ ﺑـﺮ ﺳـﺮم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد» ﯾﺎ «ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪم و ﻣﻘﺪار ﺧﻮردن از دﺳـﺘﻢ ﺧـﺎزج ﺷـﺪ و ﻫﻤـﯿﻦ ﺑﺪﺣﺎﻟﻢ ﮐﺮد». ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای اﺟﺘﻨﺎب از دردﺳﺮﻫﺎی آﯾﻨﺪه ﺣﻘﻪﻫـﺎی ﺟﺪﯾـﺪی درﺳـت ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. «ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﻣـﺸﺮوب ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑﯿﻨـﺪازی و ﻣﻘـﺪار زﯾـﺎدی آب ﺑﺨـﻮری» ﯾـﺎ «ﺷﮑﻤﺖ را ﺑﺎ ﮐﻤﯽ روﻏﻦ زﯾﺘﻮن ﭼﺮب ﮐﻦ» ﯾﺎ «ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺨﻮر ﻏﯿﺮ از آن ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ».
ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دردﺳﺮی ﭘﯿﺶ آﯾﺪ و ﻣﻦ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﻣـﯽﺷـﺪم ﮐـﻪ ﮐﻠﮏ ﺧﻮﺑﯽ ﺳﻮار ﮐﺮده‌ام. ﻋﯿﺎﺷﯽ ﻓﻘﻂ «ﯾﮑﯽ از آن ﻣﻮارد ﺑﻮده اﺳـﺖ» ﭘـﺲ از ﯾﮑﻤـﺎه ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺑﯿﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد.
ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎﯾﻢ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑـﻨﻢ . ﯾﮑـﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮد را ﺑﺎ رواﻧﮑﺎوی ﺣﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن ﯾﮏ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﺑـﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻤﺴﺮم ﺑﺮای اﻣﺘﺤﺎن رواﻧﮑﺎوی ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم . ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﮥ ﻋـﺼﺮ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻋﻠﻢ روانشناسی اﯾﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻢ . اﯾـﻦ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺖ درﻣـﺎﻧﯽ ﻗﻄﻌﯽ و ﻧﯿﺰ ﺣﺎدﺛﮥ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪن اسرار دروﻧـﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮ رﻓﺘـﺎر ﻣـﺮدم ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ و ﭼﻘﺪر ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ، اﮔﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ را درﺑـﺎرۀ ﺧـﻮدم ﺑﺪاﻧﻢ! ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل وﻗﺖ و ده ﻫﺰار دﻻر ﻫﺰﯾﻨـﻪ ﺑـﺮای اﯾـﻦ ﺣﺎدﺛـﮥ رواﻧﭙﺰﺷـﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ وﺿﻌﯿﺘﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ.
در مجله اینترنتی اعتیاد بیشتر بخوانید:
هرگز فکرش را نمی‌کردم در ۲۵ سالگی معتاد به الکل شوم
الکل خطرناک‌تر است یا ماری‌جوانا؟
سایت انجمن الکلی های ایران: iranaa.org
ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ از روانشناسی ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌـﺪاً ﺑـﻪ درد ﻣـﯽﺧـﻮرد . ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﮐﻮدک و ﭘﺮورش او و ﺳﭙﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ روﯾﻪ دادن و ﮐﺘﮏ زدن ﺑﯿﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎﻧﺒﺎری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روی آن ﮐﻮدک داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. درﺳﺖ ﻫﻤـﺎن اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﮐـﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
عیاشی‌ها روز به روز بیشتر می‌شد
ﺿﻤﻨﺎً ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم: ﻫـﻢ ﻣـﺸﺮوب خوردنم و ﻫـﻢ اوﺿـﺎع دروﻧـﯽام . ﻣـﺼﺮف روزاﻧﻪ اﻟﮑﻞ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮد. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ و ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﻓﻮاﺻﻞ آن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻃﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﯿﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎﯾﻢ از ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻪ ده روز رﺳﯿﺪه ﺑﻮد! اوﺿﺎع ﺑـﺪﺗﺮ ﻣـﯽﺷـﺪ. ﯾـﮏ ﺷـﺐ درﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از کلاب را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻃﯽ ﮐﺮدم. اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﭘﻨﺠـﺎه ﻓـﻮت دﯾﮕـﺮراه ﺑﺮوم درﺟﻮی آب ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم. ﯾﮑﺒﺎر وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺳـﺮﺗﺎ ﭘـﺎﯾﻢ ﺧـﻮﻧﯽ ﺑـﻮد .
ﻋﻤﺪاً ﭘﻨﺠﺮهای را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن وﺟﻪ ﺗﻤـﺎﯾﺰ و اﺣﺘـﺮام داﺷـتن وﺟـﻮدم، ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺷﺪ. ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﺷﺪه ﺑـﻮد. اﺳـﮑﯿﺰوﻓﺮوﻧﯽ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ و ﯾﮏ ﺷﺐ در ﮐﻤﺎل ﻧﻮﻣﯿﺪی ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ.
زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮﻓﻪای ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﻮب ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ رﺋﯿﺲ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺸﺮ ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻر در آن ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاری ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻈﺮاﺗﻢ در ﻣﺠﻼت ﺗﺎﯾم و ﻧﯿﻮزوﯾـﮏ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﮑﺴﻢ ﭼﺎپ ﻣﯽﺷﺪ. ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ رادﯾﻮ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺣـﺮف ﻣـﯽزدم. اﯾـﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روی ﯾﮏ ﭘﺎﯾﮥ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃـﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮو ﻣﯽرﯾﺨﺖ و ﻓﺮو رﯾﺨﺖ.
ﭘﺲ از آﺧﺮﯾﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم و وﺳﺎﯾﻞ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮری را ﺷﮑﺴﺘﻢ و رﯾﺰ رﯾﺰ ﮐﺮدم و ﺷﺶ ﭘﻨﺠﺮه و دو ﻧﺮده را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺧﺮد ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﺷﺎﻫﮑﺎرم را دﯾﺪم ﭼﻘﺪر ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪم. ﯾﺎد آوری‌اش ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ، اﯾﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻢ. «ﻋﻠﻢ ﻗﺪرت ﻣﯽآورد»، ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻠﺦ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع داﻧﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻗﺪرت ﻧﺒﻮد. ﻋﻠﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﺮا اﺳﺘﺎداﻧﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره دو ﻧﯿﻤﮥ آن را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬارد.
دﮐﺘﺮ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ من یک اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ!
دوﺑﺎره ﻧﺰد رواﻧﮑﺎو ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم، ﮔﻔﺘﻢ: «دﮐﺘﺮ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ من اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ.» در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ او ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ. «ﭘﺲ ﭼﺮا ﻃﯽ ﻫﻤﮥ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟»… او ﮔﻔﺖ: «ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ. اول آﻧﮑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم. ﻣﺮز ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮار ﺷﺪﯾﺪ و ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﯿﻦ اواﺧﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮدن ﺷﻤﺎ ﭘﯽ ﺑﺮدم. دوم آﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدی».
اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ او درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻐﻠﻮب ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪم ﺗﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﮐﻪ واژۀ «اﻟﮑﻠﯽ» در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﮑﺎر رود. اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪام.
اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﻠّﯽ ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اعتیاد به الکل ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ در انتهای اﯾﻦ ﺧﻂ قرمز، ﻗﺪرت ﺗﺮک ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری را از دﺳﺖ داده‌ام.
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟» او ﮔﻔﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ و دارو ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎری ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﮑﻨﺪ. اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪه‌ام ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺮادی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺳﺮﮐﺎر داﺷﺘﻪ و ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ. آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﻮد.
در اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮده‌ام ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آن ﻣـﺮد. ﻣـﺮدی ﮐـﻪ ﺷـﻬﺎﻣﺖ داﺷﺖ ﺷﮑﺴﺖ را ﺑﭙﺬﯾﺮد. ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺗﻮاﺿﻊ داﺷﺖ ﮐـﻪ اﻋﺘـﺮاف ﮐﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺟﻮاب ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ. ﺑه ﺘﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ AA رﻓﺘﻢ.
جلسات الکلی‌های گمنام AA
در اﯾﻨﺠﺎ ﻋﺎﻣﻠﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺗﻼشﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺧﻮدم ﮐﺮده ﺑﻮدم، وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻠﻪ ﻗﺪرت! اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد. اﯾﻨﺠﺎ ﻗﺪرت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻫﺮ روز. ﻗﺪرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﺮای روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ. ﻗﺪرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن دوﺳﺖ. ﻗﺪرت ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم. ﻗﺪرت ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮدن و ﻗﺪرت ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ و در ﺑﺴﯿﺎری از ﺟﻠﺴﺎت الکلی‌های گمنام ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و ﻃﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﺰدم.
ﺑﻌﻼوه ﻣﻦ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روش ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﺧﻮدم در ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا در بخش‌های اول اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻼش ﮐﻨﻢ، اﯾﻦ ﻗﺪرت ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ در ﻣﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. اﯾﻦ ﻗﺪرت ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ در انجمن AA ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪرت ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﻮدم اﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﭘﯿﺮوی و درک ﻣﺰﻣﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ «آرام ﺑﺎش و ﺑﺪان ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺪای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ». داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﺷﺎدی دارد اﻣﺎ ﻧﻪ از ﻧﻮع ﻋﺎدی. ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ. اﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ وﺟﻮد دارد ﺑﯿﻦ ﺗﺤﻤّﻞ اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎ ﺑﺪون ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﻮد و ﺑﺎ آن!
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﻗﻠﻌﮥ ﻟﺮزان ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﺎدّﯾﻢ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﮑﺎران اﻟﮑﻠﯿﻢ ﻣﺮا اﺧﺮاج ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺮﮐﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮی ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺳﻮق دادﻧﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ معتاد به الکل من هم ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺮد دﯾﮕﺮی رﻓﺖ. از ﻣﻦ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪۀ اﻣﻮاﻟﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد. اﻣﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎکﺗﺮﯾﻦ واﻗﻌﮥ زﻧﺪﮔﯿﻢ در زﻣﺎن ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪﻧﻢ درAA اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ دو ﻓﺮزﻧﺪ، ﯾﮏ ﭘﺴﺮ و ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮر ﺳﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﻣِﻪ روزﻫﺎی ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﭘﺴﺮم وﻗﺘﯽ ﻓﻘﻂ 16 ﺳﺎل داﺷﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﺑﻪ ﻃﺮز ﻓﺠﯿﻌﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ روی ﻋﺮﺷﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮا ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت ﺗﺤﻤﻞ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ او ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺴﺮم ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ.
ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺣﯿﺮت‌آور دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺪﯾﺪم ﻫﯿﭻ ﻣﺎل واﻣﻮاﻟﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ از آن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی درﺧﺸﺎن در روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﺑﭽﻪای دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿد اﮔﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻣﯽﺷﻮم… واﻗﻌﺎً از ﺑﻬﺸﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ.
ﮐﺎرم در ﺳﻄﺤﯽ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻗﺮار دارد و ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮدم آدﻣﯽ ﺧﻼق و ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﻢ و اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ دوران ﺳﺨﺖﺗﺮی ﭘﯿﺶروﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺑﺎره ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.
http://livingclean.blog.ir