سه باور نادرست درباره مصرف ماری‌جوانا
خطر خودکشی در مصرف کنندگان گُل بیشتر است
ماری جوانا یکی از شایع‌ترین مواد محرک، اعتیادآوری است که مصرف آن طی سال‌های اخیر به طرز چشمگیری رو به افزایش بوده و درنتیجه لطمه‌های جسمی، روحی و روانی آن زنگ خطر را به صدا درآورده است. این ماده مخدر مانند هر ماده روان گردان دیگر در کوتاه مدت و بلند مدت مضرات زیادی برای سلامتی بدن از جمله قلب، ریه، سیستم گوارش و ایمنی بدن داشته و مصرف بیش از حد و طولانی مدت آن به اعتیاد منجر خواهد شد.
ماری جوانا یا علف (گِراس) برگ و گُل خشکِ گیاه شاهدانه است که از آن به عنوان یک ماده مخدر روان‌گردان استفاده می‌شود. از گیاه شاهدانه علاوه بر ماری‌جوانا مواد دیگری نظیر حشیش و روغن حشیش هم به دست می‌آید و تتراهیدروکانابینول (THC) ترکیب مؤثر همه فرآورده‌های گیاه شاهدانه و عامل اصلی آثار سرخوشی‌آور آن است.
اخیراْ این ماده مخدر بین جوانان به نام گُل معروف شده است.
از قرار معلوم میزان مصرف این ماده روان‌گردان در دنیا و از جمله ایران بالا گرفته است. از دید محققین روان‌شناس نگرش افراد به مصرف یک ماده یا دارو و ادراک آن به‌صورت خطرناک یا بی‌خطر، روی گرایش به مصرف آن ماده یا دارو مؤثر است. یعنی احتمال بیشتری وجود دارد که اگر فردی پیامدهای مصرف یک ماده را خطرناک بداند، در مقایسه با فردی که خطری برای مصرف آن ماده متصور نیست، از مصرف آن ماده خاص خودداری کند.
تجارب بالینی بسیاری درمانگران ایرانی نشان می‌دهد که مصرف‌کنندگان ماری جوانا یا علف، باورهای نادرستی درباره عدم اعتیادآوری این ماده و خطرناک نبودن آن دارند. این باور‌ها هم به‌عنوان مجوزی برای ادامه مصرف در نظر گرفته می‌شود و هم به‌عنوان مجوزی برای شروع مصرف نقش بازی می‌کند.
در اینجا نگاهی به سه باور در این باره و صحت‌وسقم آنها خواهیم داشت.
مصرف علف در کوتاه‌مدت باعث اضطراب، بدبینی، افزایش ضربان قلب و کاهش فشارخون هم می‌شود
در عکس بالا یک گلخانه سوپر مدرن تولید گیاه کانابیس را مشاهده میکنید
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید:
آغاز فعالیت انجمن ماریجوانایی‌های گمنام در ایران
باور اول: ماری جوانا اعتیاد ندارد
ابتدا ببینیم تعریف اعتیاد چیست؟! از نگاه متخصصین اعتیاد، این بیماری پاسخ فیزیولوژیک بدن به مصرف مکرر مواد اعتیادآور است. این وابستگی از طرفی باعث تسکین و آرامش موقت و گاهی تحریک و نشاط گذرا برای فرد شده و از طرف دیگر بعد از اتمام این اثرات باعث جست‌وجوی فرد برای یافتن مجدد ماده و وابستگی مداوم به آن می‌شود. در چنین شرایطی فرد هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روانی به ماده مخدر وابستگی پیدا می‌کند و مجبور است به‌تدریج مقدار ماده مصرفی را افزایش دهد.
حالا سؤال این است که تأثیرات جسمی و روان‌شناختی مصرف علف با تعریفی که از اعتیاد ارائه شد، چه شباهتی دارد؟
مصرف ماری‌جوانا یا علف، تأثیرات مختلفی روی مصرف‌کننده می‌گذارد؛ یعنی هم باعث آرامش و کاهش اضطراب می‌شود، هم او را سرخوش و شوخ‌طبع می‌کند و هم باعث افزایش شور جنسی‌اش می‌شود. ترجمه فیزیولوژیکی همه این حس‌ها، فعالیت سامانه پاداش در مغز است. به خاطر فعالیت این سامانه که همان لذت حاصل از مصرف است، فردی که علف مصرف می‌کند بعد از اتمام این اثرات خوشایند، به‌طور مکرر به دنبال مصرف آن می‌رود. با توجه به پژوهش‌هایی که درباره خاصیت اعتیادآفرینی علف انجام‌شده، می‌توان گفت که مصرف مداوم این ماده، هم اعتیاد روانی و هم اعتیاد جسمی به بار می‌آورد.
هماهنگی دست و چشم، گوش‌به‌زنگی، درک زمان و مسافت، تصمیم‌گیری و تمرکز دچار اختلال می‌شوند
دوپامین، عامل اصلی لذت و اعتیاد
سایت انجمن معتادان گمنام تهران: www.nairan1.org
باور دوم: چون مصرف ماری‌جوانا اثر جسمی ندارد، پس مشکلی ندارد
در بررسی باور نادرست اول، تا حدودی به این موضوع پرداختیم؛ اما اگر بخواهیم دقیق‌تر این باور را بررسی کنیم، باید باز هم سری به دنیای پژوهش‌های اعتیاد بزنیم و ببینیم آزمایش‌های علمی درباره اثرات جسمی علف چه چیزی برای گفتن دارند. بر اساس این پژوهش‌ها، مصرف علف در کوتاه‌مدت این نتایج را به بار می‌آورد:
افراد پس از مصرف ماری‌جوانا یا علف، در مواردی نظیر ردیابی، توجه، زمان واکنش، حافظه کوتاه‌مدت، هماهنگی دست و چشم، گوش‌به‌زنگی، درک زمان و مسافت، تصمیم‌گیری و تمرکز دچار اختلال می‌شوند. به‌علاوه مصرف علف در کوتاه‌مدت باعث اضطراب، بدبینی، افزایش ضربان قلب و کاهش فشارخون هم می‌شود. با این اوصاف، می‌توانیم به‌روشنی نتیجه بگیریم که باور دوم هم نادرست است.
باور سوم: چون در بعضی ایالت‌های آمریکا مصرف علف آزاد شده است، پس مصرف آن مشکلی ندارد
قسمت اول این باور، یعنی آزادبودن مصرف علف در بعضی ایالت‌های آمریکا، صحیح است؛ اما نتیجه‌ای که از آن گرفته می‌شود، غلط است. ممکن است این تصمیم سیاست‌گذاران آمریکا، به این خاطر است، که فکر می‌کنند به این شیوه، می‌توانند کنترل بهتری روی مصرف علف داشته باشند؛ اما این تصمیم ربطی به اعتیادآور بودن و یا دیگر مضرات بهداشتی این ماده ندارد.
تجارب بالینی بسیاری درمانگران ایرانی نشان می‌دهد که مصرف‌کنندگان ماری جوانا یا علف، باورهای نادرستی درباره عدم اعتیادآوری این ماده و خطرناک نبودن آن دارند. این باور‌ها هم به‌عنوان مجوزی برای ادامه مصرف در نظر گرفته می‌شود و هم به‌عنوان مجوزی برای شروع مصرف نقش بازی می‌کند.
نتایج یک مطالعه دیگر در آمریکا نشان داد، استفاده درازمدت از مشتقات گیاه کانابیس یا همان ماری جوانا، با افزایش ۷۰ درصدی در ابتلا به سرطان بیضه ارتباط دارد و در نتیجه مصرف این ماده، برای سیستم غدد و تولیدمثل انسان مضر است. مطالعه دیگری به این نتیجه رسیده که مصرف علف حین حاملگی، رشد جنین را با اختلال همراه می‌کند. شواهد دیگری هم وجود دارند که بر اساس آنها، کودکان مادرانی که علف مصرف می‌کنند، در مقایسه با سایر کودکان هم سن و با زمینه اجتماعی مشابه، به مقدار بیشتری در معرض نواقص شناختی دائم، اختلال در تمرکز، بیش‌فعالی و ارتباط اجتماعی مختلف هستند.
بر اساس گزارش‌های علمی، در نهایت پژوهش‌ها نشان می‌دهد که خطر خودکشی در افرادی که به مصرف گل وابستگی دارند، دو برابر بیشتر از افراد غیر وابسته است. با توجه به مقدار بسیار زیاد شواهدی که نشان‌دهندهی اثرات مضر مصرف این ماده مخدر، روی جنبههای متفاوت سلامتی است، می‌توانیم بگوییم که باور سوم هم نادرست است.
درباره اعتیاد بیشتر بخوانید: