سرزنش دیگران/۲۵ اسفند
در دوران اعتیاد چرا دیگران را سرزنش می‌کنیم؟
در برنامه دوازده‌قدمی به ما یاد می‌دهند که آنچه عیب‌های ما را فعال می‌کند، ترس خودمحورانه است؛ یعنی ترس از دست دادن چیزی که داریم و نرسیدن به آنچه می‌خواهیم.
زندگی با خواسته‌های ارضا‌نشده، ما را در یک حالت پریشانی و ناامیدی دائمی قرار داده بود. بنابراین، یاد گرفتیم تا زمانی که راهی برای به حقیقت تبدیل کردن این خواسته‌ها پیدا نکنیم، هرگز به صلح نخواهیم رسید. آیا کاملاً آماده شده‌ام که بگذارم قدرت برترم تمام عیب‌های شخصیتی‌ام را از من بزداید؟
امروز دعا می‌کنم هیچ توقع غیرواقعی‌ای از زندگی که به خاطر بزرگ و اغراق‌آمیز بودنش هرگز برآورده نمی‌شود، نداشته باشم. دعا می‌کنم که هیچ توقع اضافی‌ای از دیگران نداشته باشم؛ که اگر برآورده نشدند، ناامید و ناراحت شوم.
امروز ساز و کار ناامیدی را به خاطر خواهم سپرد.
(از کتاب A Day at a Time)
عدالت اساساً یعنی به خاطر هر آنچه مشکل خود ماست، دیگران را سرزنش نکنیم.
(اریک هوفر، فیلسوف امریکایی)
در مقابل اعمال‌مان پاسخگو باشیم
عموماً سرزنش دیگران به خاطر مشکلات شخصی خود، وسوسه‌کننده است. انکار بیماری اعتیاد مانع از این است که ما کمبودهای خود را بپذیریم. بهبودی از ما می‌خواهد مسئولیت اعمال‌مان را قبول کنیم. بپذیریم که در مقابل اعمال‌مان ناتوانیم. پذیرفتن ناتوانی در مقابل الکل و مواد مخدر، یک شروع است.
هر قدم برنامه دوازده‌قدمی از ما می‌خواهد به گونه‌ای در مقابل اعمال‌مان پاسخگو باشیم. و برنامه به ما نشان میدهد که چطور این کار را انجام دهیم. در طی زمان، خواهیم دید که مسئولیت اعمال را پذیرفتن، بهترین راه برای زندگی است. هر چه مسئول‌تر می‌شویم، اعتماد به نفس‌مان بیشتر می‌شود. کمکم می‌بینیم چه کارهایی از دست‌مان برمی‌آید. ما از آدم‌های معتاد تبدیل به آدم‌هایی مسئول شدیم. اگر از پس این کار برمی‌آییم، از پس هر کاری برمی‌آییم.
نیایش امروز
دعا می‌کنم به خاطر بسپارم که مسئول اعمالم هستم. سرزنش دیگران، بین من و آنها فاصله می‌اندازد. قدرت برتر، کمکم کن منصفانه رفتار کنم.
فعالیت امروز
امروز من چهار دفعه‌ای که دیگری را به خاطر مشکلی که در واقع مشکل خودم بود، سرزنش کردم، گوشه‌ای یادداشت می‌کنم.
(از کتاب Keep It Simple)
قبلاً با انکار بیماری اعتیاد، دیگران را سرزنش می‌کردم.
سرزنش دیگران برای توجیه رفتارهای ناسالم خودمان استفاده می‌شود. این باعث می‌شود که از قضاوت‌های مبتنی بر اعتیاد و خیالی خودمان برخوردار باشیم، و در واقع با سرزنش دیگران، سعی در انکار بیماری خودمان داریم و این را با توجیه، منطقی می‌نماییم.
امروز پس از سال‌ها جلسه رفتن و کار کردن قدم‌ها در برنامه معتادان گمنام، من تغییر کردم. برای یک معتاد، فروتنی از زمانی آغاز می‌شود که شخص خودش را به عنوان یک معتاد تشخیص میدهد. اکنون، ارائه فروتنی موثرتر از انکار نواقص خواهد بود. ما مسئولیت اشتباهات خود را بر عهده می‌گیریم و آنها را اصلاح می‌کنیم، به دیدگاه‌های دیگران گوش می‌دهیم و با فروتنی از توانایی‌های خود بهره می‌بریم.
معتادی که تواضع ندارد، عموماً کمترین خودآگاهی و همدلی را دارد و به انتقادها حساس است. او معمولاً در مشارکت‌ها اغراق می‌کند و ادعا می‌کند که در امور متعددی متخصص است.
اکنون من اشتباهات خود را میپذیرم و دیگران را سرزنش نمی‌کنم.
در مجله اعتیاد بیشتر بخوانید
فروتنی درس اول بهبودی در زندگی