راه تازه‌ای برای زندگی/۲۵تیر
بعضی از ما ممکن است به‌طور طبیعی خیلی پرتحرک باشیم و در موارد بسيار هیجان‌انگیزی پیشرفت کنیم. یا ممکن است نگران باشیم زندگی‌ای که در آن احساس راحتی میکنیم، خیلی هیجان‌انگیز نباشد. رها کردن وابستگی‌هایمان به ما امکان می‌دهد تا از چیزهای ساده لذت ببريم بدون اینکه دائما احساس كنيم ما مسئول انجام همه کارها هستیم. ما پی می‌بریم که می‌توانیم علاقه و عشق زیادی به زندگی‌مان همانگونه که هست، داشته باشیم. ما می‌آموزیم کاری که لازم است برای داشتن زندگی‌ای خوب انجام دهیم، به هیچ وجه به سختى خرابکاری‌هایمان نيست.
ما سالیان زیادی را صرف خرابی، صدمه و به‌وجود آوردن اتفاقات غم‌انگیز کردیم و سپس با سر و سامان دادن به آنها، جای بیشتری برای خرابی بیشتر بوجود آوردیم. زمانی که در چرخه آشفتگی خودساخته گیر میکنیم، راهنمای‌مان ممکن است از ما بپرسد: «از چه فرار میکنی؟» پس از این که این چرخه مخرب را متوقف کردیم، آنگاه متوجه می‌شویم که چه انرژی و باری از ما می‌کشیده است.
ما پی می‌بریم که می‌توانیم بدرخشیم بدون اینکه بسوزیم. وقتی که در نهایت قادر باشیم تا آرام بگیریم و نفسی بکشیم، زندگی برای‌مان خیلی آسان‌تر خواهد شد. در این شرایط، فضای کافی برای ما به وجود می‌آید تا به دور و بر خود نگاهی کنیم و از خود بپرسیم که چه چیزهایی را در زندگی خود دوست داریم، و چه چیزهایی را می‌خواهیم تغییر دهیم.
( کتاب پاک زیستن، ص ۲۰۹، ۲۱۰)
↔ ↔ ↔
کمال طلبی
بهبودی از وابستگی ناسالم فرآیندی شخصی است که لازمه‌ی آن اشتباه کردن، روبه‌رو شدن با مسائل و برخورد با مباحث مختلف است.
کمال‌طلبی این فرایند را کند می‌کند و به ما احساس گناه و تقصیر می‌دهد. انتظارِ در حد کمال ظاهر شدن از دیگران نیز به همین اندازه مخرب است. به دیگران احساس شرم می‌دهد و احتمالاً به رشد آنها لطمه می‌زند.
ما انسان و آسیب پذیریم و این شگفت انگیز است. می‌توانیم این را بپذیریم.
انتظار از کامل بودن دیگران به شکلی تولید وابستگی ناسالم می‌کند. داشتن انتظار از خود که صددرصد بی‌کم و کاست باشیم به ما عقده‌ی حقارت می‌دهد.
می‌توانیم هر دو انتظار را رها کنیم.
البته نیازی به این نیست که در جهت دیگر افراط کنیم و هر چه را که دیگران به سوی مان پرتاب می‌کنند بپذیریم، اما اغلب ما می‌توانیم از سخت گیری بیجا دست بکشیم. وقتی از انتظار در کمال بودن دیگران دست می‌کشیم، احتمالاً به این نتیجه می‌رسیم که آنها به مراتب بیش از حد انتظار ما ظاهر می‌شوند. وقتی از انتظار در حد کمال ظاهر شدن خود دست می‌کشیم، متوجه‌ی زیبایی‌های وجود خود می‌شویم.
امروز صبر و شکیبایی، پذیرش و مهر به دیگران و مهر به خود به همان شکلی که هستند و هستیم را تمرین می‌کنم. سعی می‌کنم میان انتظار بیش از حد و کمتر از اندازه از خود و از دیگران تعادلی برقرار سازم.
(کتاب رهایی)